Wideo: Dlaczego nie mam szczęścia w miłości? 8 możliwych przyczyn Wideo: Oto 10 oznak jak rozpoznać fałszywych ludzi | wiem Zawartość: Dlaczego nie mam szczęścia w miłości?Problemy ze znalezieniem partnera1. Obsesja szukania kogoś2. Zniekształcone oczekiwania3. Problemy komunikacyjne4. Brak znajomości konwencji społecznych5. Zagraj w ofiaręPech w życiu miłosnym: zaloty i małżeństwa1. Brak możliwości emancypacji2. Brak komunikacji3. Brak zaangażowania Życie miłosne i związki uczuciowe mają pewną paradoksalną cechę: chociaż bardzo wpływają na nasze samopoczucie, są czymś, nad czym mamy niewielką wiele osób zastanawia się ... dlaczego nie mam szczęścia w miłości? I właśnie dlatego nieodwzajemnioną miłość i niepowodzenia, próbując żyć w stabilnym związku, można doświadczyć z katastrofalnej perspektywy, tak jakbyśmy byli skazani na tym artykule zobaczymy kilka możliwych odpowiedzi na to pytanie, a jednocześnie przeanalizujemy kilka wskazówek i zaleceń, co zrobić, czy szukasz związku, czy też przeżywasz najgorsze artykuł: „Cztery rodzaje miłości: jakie rodzaje miłości istnieją?”Dlaczego nie mam szczęścia w miłości?Jeśli związki i małżeństwa są skomplikowane, to między innymi dlatego istnieje wiele sposobów, w jakie pójdą źle, a nawet nie jak ktoś do tego stopnia, że wzajemna miłość powstaje i prowadzi do stabilnego związku, jest procesem wymagającym delikatnej równowagi. Zachowana jest równowaga między zjawiskami psychologicznymi, które w wielu przypadkach wzajemnie się wykluczają: pożądanie seksualne wbrew zaangażowaniu, złudzenie przeciw dyscyplinie w celu właściwego współistnienia, pragnienie lubienia przeciwko uczciwości każdym razie, jeśli chcemy rozwiązać ten problem, musimy uprościć tego rodzaju problemy, aby były zrozumiałe i stosunkowo łatwe do rozwiązania. Dlatego podzielmy pech w miłości na dwie części: problemy ze znalezieniem partnera i problemy z utrzymaniem relacji ze znalezieniem partneraWiele osób, które uważają, że w miłości mają pecha czują, że trudno jest im znaleźć partnera. Zobaczmy, co to może być Obsesja szukania kogośNikt nie jest zobowiązany do posiadania partnera, mimo że tradycja kulturowa narzuca różne oczekiwania związane z może dużą częścią tego, co sprawia, że myślisz, że w miłości jest pech, jest właśnie ta obsesja na punkcie szybkiego znalezienia kogoś zapobiega naturalnemu stosowaniu tego procesuZ jednej strony, albo że czujesz się źle z powodu braku zainteresowania nikim, coś zupełnie Zniekształcone oczekiwaniaNie oznacza to po prostu zbyt wysokich oczekiwań w stosunku do tego, co znaczy znaleźć miłość. Oznacza to między innymi przywiązanie dużej wagi do idei, że w życiu miłosnym są wysokie i niskie którzy się zakochują, robią to poprzez doświadczenie, które całkowicie zmienia ich spojrzenie na życie. Jest to zmiana jakościowa, a nie ilościowa i aby w wielu przypadkach nastąpiła musisz pokonać początkowe więc sztuczka polega na poznaniu nowych ludzi, z tym wszystkim, co to oznacza: otwarcie się na wszelkiego rodzaju ludzi, poza etykietami, i docenienie ich za to, co naprawdę robią i Problemy komunikacyjneNie chodzi tylko o wyszukiwanie. Ktoś, kto chce przyciągnąć uwagę innej osoby (romantycznie), musi opanować podstawowe zasady umiejętności przykład dobrze się wyrażaj, miej jasność w tym, co mówisznie będąc zbyt tajemniczym być zainteresowany: „14 głównych umiejętności społecznych niezbędnych do odniesienia sukcesu w życiu”4. Brak znajomości konwencji społecznychWażne jest, aby mieć świadomość, że istnieją pewne konwencje społeczne, które chociaż nie powinny rządzić naszymi osobistymi relacjami, ich jako odniesienia jest ważne dla wiedzieć, jak postrzegają nas inni na wczesnych etapach rozmowy (a nawet przed ich uruchomieniem).Na przykład niepisane zasady dotyczące stopnia zaufania, jakiego można oczekiwać od nieznajomego, dotyczące ubioru Zagraj w ofiaręCzasami ktoś, kto wierzy, że ma pecha w miłości, wpada w nieskończoną pętlę: staje się tak pesymistyczny, że nie daje powodów, by inni się nim ofiary tak, jakby inni byli nam winni uwagę i uczucie, jest poważnym błędem. Ból, który odczuwamy, może być bardzo realny i prawdą jest, że nie musimy go ukrywać, ale to nie znaczy, że powinniśmy nieustannie wywoływać u innych poczucie oczywiście, próba użalania się z pociągiem daje zupełnie odwrotny w życiu miłosnym: zaloty i małżeństwaJest również bardzo możliwe, że w miłości przeżywa się pecha, zwłaszcza jeśli chodzi o zdobywanie związek, który trwa i jest utrwalony dzięki zdrowej koegzystencji między takich przypadkach problemem jest nie tyle znalezienie partnera (chociaż może też być), ale sprawienie, by te więzi miłosne trwały w czasie i nie tylko: wzmacniały się wraz z upływem miesięcy i tym sensie, aby zrozumieć, co się dzieje, konieczne jest uwzględnienie wszystkich aspektów, które widzieliśmy do tej pory, a także poniższe Brak możliwości emancypacjiKażdy związek miłosny potrzebuje czasu i przestrzeni na rozwój, a to oznacza, że bardzo trudno jest utrzymać więź uczuciową, jeśli nie masz możliwości życia z podstawowymi zasobami przykład, jeśli minie wiele lat i pomimo życzeń obu zaangażowanych osób, nie jest możliwe znalezienie wystarczająco przystępnego cenowo mieszkania, to osłabi tej stabilności gospodarczej jest ważne, a dzieje się to zarówno dzięki wydajnej pracy i rozwijaniu naszych talentów, jak i poprzez robienie wszystkiego, co możliwe, aby społeczeństwo poprawiło się Brak komunikacjiAwarie komunikacji są bardzo częste w kilku związkach. Na przykład zakładając, że druga osoba wie, o czym mówimy, podczas gdy w rzeczywistości tak nie jest, interpretując pewne niejednoznaczne wyrażenia jako dokuczanie lub oskarżenia związku z tym wystarczy ćwiczyć te umiejętności społeczne i wspólnie rozmawiać o najczęstszych błędach, jakie popełniasz w tej dziedzinie, przyjmując proaktywną i uczciwą postawę oraz wspierając się konstruktywną Brak zaangażowaniaPosiadanie kochającego związku również jest praca, w którą musisz poświęcić czas i wysiłek. Posiadanie tego jasnego jest ważne, ponieważ błędem byłoby zakładać, że prawdziwa miłość to taka, w której wszystko płynie bez najmniejszego prostu wzięcie pod uwagę potrzeb i zainteresowań osoby, którą kochasz, oznacza, że musisz ciężko pracować, aby związek był wygodnym kontekstem dla was obojga, a nie tylko dla prawie wszystko zawiedzie, zawsze możesz iść na terapię dla parchociaż nawet aby się do tego uciec, konieczne jest minimalne zaangażowanie; Na przykład, jeśli utrzymujesz związek z osobą trzecią poza zalotami lub małżeństwem, terapia dla par nie ma przyszłości i nie powinna być być zainteresowany: „Skąd wiedzieć, kiedy iść na terapię dla par? 5 istotnych powodów”
W naszym zestawieniu znalazło się 20 najczęstszych z nich: 1. Nie pokazujesz emocji. Nie jestem szczęśliwy w związku, bo brak emocji. Masa osób ukrywa swoje uczucia i w ten sposób się ogranicza. Nie może bowiem doświadczyć radości, spełnienia, czy chociażby podniecenia. 2. Ciągle skupiasz się na tym czego brak.
Czujesz się totalnym pechowcem, albo przynajmniej kimś kto po prostu nie ma w życiu szczęścia? Wydaje Ci się, że przychylne wiatry wieją wszystkim tylko nie Tobie? Posłuchaj tej historii. Przytacza ją Rowling, autorka opowieści o Harrym Potterze w książce “Baśnie Barda Beedlee’a”, a ja tu ją w skrócie opowiem. Lojalnie uprzedzam, że jeśli przeczytasz ją nie tylko głową, ale i sercem, może zupełnie zmienić Twoje myślenie o sobie i swoim życiu. Jeśli nie jesteś na to gotowy, nie zawracaj sobie głowy szczęściem. Fontanna Szczęścia W pewnym miejscu istniała magiczna fontanna, która raz do roku wpuszczała za swój mur wybrańca, który mógł obmyć się w jej wodach i od tej pory żyć już zawsze długo i szczęśliwie. Wokół muru gromadziły się tłumy, bo ludzie mają to do siebie, że zwykle szczęścia szukają właśnie na zewnątrz i liczą na to, że ktoś im po prostu je da. Tym razem w tłumie oprócz zwykłych śmiertelników były też trzy czarownice, bo musicie wiedzieć, że nawet największa magia nie jest w stanie nikomu dać szczęścia. Jedna z nich zapadła na chorobę, której nikt nie był w stanie wyleczyć, druga straciła cały majątek i różdżkę, a trzecia cierpiała z powodu niespełnionej, nieszczęśliwej miłości. Dogadały się one, że spróbują wejść za mur we 3 i kiedy pojawiła się szczelina, złapały się za ręce i pnącze, które pojawiło się zza muru wciągnęło je do środka. Pech albo szczęście sprawiło, że o szatę jednej z nich zahaczył się smętny rycerz, który także zalazł się po stronie szczęśliwej fontanny. Droga do szczęścia Po początkowej konsternacji cała czwórka ruszyła przed siebie i napotkała pierwszą przeszkodę. Była to ogromna glista, której nie dało się ani pokonać mieczem, ani obejść. Powiedziała ona do nich:”Zapłaćcie mi smakiem swojego bólu”. Kiedy jedna z czarownic w desperacji zaczęła płakać, glista spiła jej łzę i odeszła. Cała czwórka poszła dalej. Teraz musieli wspiąć się pod górę. W połowie jej zbocza były wyryte słowa: “Zapłaćcie mi owocem swojej pracy”. Zostawili w tym miejscu monetę, ale to nic nie dało. Mimo, że szli dalej, nie przybliżali się do szczytu, a jedynie opadali z sił. Kiedy morale podupadło już na tyle, że gotowi byli się poddać, jedna z czarownic otarła pot z czoła i dodała im otuchy. Kiedy krople potu upadły na ziemię, napis nagle zniknął, a szczyt zdał się być na wyciągnięcie ręki. Po chwili ujrzeli fontannę. Aby do niej dość, należało jeszcze pokonać strumień, w którym dostrzegli napis: “Zapłaćcie mi skarbem swojej przeszłości”. Mimo, że próbowali go przepłynąć, przeskoczyć nic to nie dawało. Noc się zbliżała i gorączkowo myśląc, wreszcie wpadli na to o co chodzi. Nieszczęśliwie zakochana czarownica, wyjęła z pamięci wspomnienia szczęśliwych chwil spędzonych ze swoim kochankiem i wrzuciła je do strumienia. Woda porwała je czym prędzej, a oni lekko i bez problemów przeszli przez strumień. I tak oto dotarli do fontanny, która miała jednemu z nich dać szczęście. Inspirowane krążącą w internecie grafiką. Działa!!! Kto się wykąpie w zaczarowanej fontannie? Zanim zdecydowali, kto dostąpi zaszczytu wejścia do fontanny, chora czarownica, wyczerpana długą wędrówką i emocjami, padła właściwie bez życia. W szlachetnym odruchu chcieli ją wrzucić do cudownej wody, ale protestowała i nie dawała się ruszać. Wtedy druga z czarownic nazbierała ziół, wrzuciła je do menażki rycerza i dała jej do wypicia. Chora cudownie powstała, a co więcej zniknęły nie tylko znużenie i zmęczenie, ale wszystkie objawy choroby, które ją tu przywiodły. Nie potrzebowała już cudownej fontanny, podobnie jak ta, która nagle odkryła swoje lecznicze talenty i świadomość, że dzięki temu darowi bez trudu odzyska utracony majątek. Rycerz wskazał fontannę nieszczęśliwie zakochanej, ale ta pokręciła głową głową. Strumień, do którego wrzuciła wspomnienia, obmył ją z żalu i trosk. Pojęła, że jej ukochany był obłudnikiem i krzywdzicielem, i że los uwalniając ją od niego, wcale jej nie skrzywdził, a wyświadczył jej przysługę. Pozostał więc rycerz. To on wykąpał się w cudownej fontannie i kiedy z niej wyszedł, rzucił się do stóp tej, która dopiero co pozbyła się wspomnień nieszczęśliwej miłości i poprosił ją o rękę. Cała czwórka żyła odtąd długo i szczęśliwie. I choć może to przeczuwali, to nie mówili głośno, że wody fontanny, wcale nie były zaczarowane. Co sobie z tego weźmiesz? Weź co chcesz, ale pamiętaj: Jeśli chcesz mieć w życiu szczęście, nie uciekniesz od bólu, a musisz go wyrazić, nie uciekniesz od pracy, bo pot to nieodłączna część ludzkiego życia, nie możesz żyć tylko wspomnieniami – jeśli są Ci one ciężarem – wrzuć je do strumienia i idź dalej. Żadna magiczna fontanna nie da Ci tego, co możesz sobie dać sam. **** Bajka na podstawie “Baśnie Barda Beedle’a” – Media Rodzina ***** Zabierz inspiracje ze sobą. Znajdziesz je TUTAJ.
Znowu to samo Nie zdziwcie się, jeśli podczas lektury Szczęścia w miłości, będziecie mieli wrażenie, że nie tylko jest o Was samych, ale opisuje historie co najmniej kilku Waszych znajomych. Byłam zdziwiona, jak wiele z przytoczonych wzorców postępowań odnalazłam w swoim otoczeniu.
– Swoją książkę kieruję do kobiet, które utknęły w toksycznych bądź niesatysfakcjonujących relacjach i czują, że chcą żyć inaczej, że chcą być szczęśliwe, ale nie wiedzą, co dalej. Do kobiet, które chcą zobaczyć, co to znaczy “miłość od siebie do siebie” i chcą ją budować. Do kobiet, które nie rozumieją, dlaczego mają za sobą wyłącznie nieudane relacje. Do kobiet, które pragną w końcu skoncentrować się na sobie. Do kobiet, które wszystko zaczynają od nowa. – wylicza Magdalena Walczak, autorka poradnika duchowego “Labirynt – Alicja w Krainie Schematów”. Germanistka z wykształcenia, nauczycielka języka niemieckiego z zamiłowania, specjalistka ds. transakcji oszukańczych z zawodu, rozkochana w słowie i metaforach, w ludziach i naturze. Skąd więc pomysł na napisanie książki “Labirynt – Alicja w Krainie Schematów”? Wszystko stało się “samo”. W trudnym momencie mojego życia, jesienią 2017 roku, gdy nie wiedziałam, co dalej, pewna przyjazna dusza powiedziała mi, że mam założyć sukienkę i z gracją zacząć przechadzać się po własnym Labiryncie, ale, że jednocześnie mam spisać ten czas w instrukcje – w pamiętnik transformacji. Zaczęłam więc! Na początku nie było Alicji, tylko postać dziewczyny, o której wiedziałam jedynie to, że jest kobietą mocy, a one nie poddają się tak łatwo (śmiech). A samo pisanie? Kocham pisać od zawsze! To jest mój żywioł, sposób wyrazu. Nie sądziłam jednak, że umiem napisać coś innego niż krótkie, poetyckie notki na pudełkach od zapałek. Okazało się, że życie właśnie po to postawiło mnie pod ścianą – żebym napisała ponad 200-stronicową książkę. Tytuł książki może wskazywać, że mamy do czynienia z pewnego rodzaju przewodnikiem duchowo-psychologicznym. Dobrze zgaduję? O czym jest Twoja debiutancka książka? Zgadza się – to przewodnik po relacji z samą sobą w kontekście toksycznej relacji z mężczyzną. Jest źle, Alicja nie chce być częścią czegoś, od czego jest uzależniona, ale bez czego… nie może żyć. Zaczyna więc samą siebie rozkładać na czynniki pierwsze – uczucia, programy, schematy, przekonania. Dzieje się to przy pomocy metaforycznej i bajkowej oprawy Labiryntu. Na porządku dziennym są tam wyrastające z ziemi stoliki z herbatą, tajemnicze chatki w lesie albo plansze do gier. Dziewczyna spotyka na swojej drodze pomocników, rodziców, babcię, ukochanego, a nawet Anioła Stróża. W rzeczywistości jednak wszystko to jest tylko lustrem, w którym odbija się ona sama. Przechodzi więc przez proces uwolnienia. Czy jest to przewodnik? Tak. Bo każdy poprowadzi w tym Labiryncie do wyjścia… samego siebie (śmiech). Spotykam się od wielu lat z pojęciem “Self-love”. Nie rozumiałam go, nie wiedziałam “jak to się robi”, więc stworzyłam Labirynt, w którym pokochałam siebie i rozwinęłam temat “miłości od siebie do siebie”. Każdy będzie miał taką możliwość. Na początku książki jest miejsce, gdzie wpisujemy, z jakim problemem wchodzimy do środka. Do kogo kierujesz “Labirynt…”? Masz sprecyzowaną grupę odbiorców? Kto powinien sięgnąć po twoją książkę? Przepraszam panów, których uwielbiam (śmiech), ale zdecydowanie kieruję ją do kobiet. Do kobiet, które utknęły w toksycznych bądź niesatysfakcjonujących relacjach i czują, że chcą żyć inaczej, że chcą być szczęśliwe, ale nie wiedzą, co dalej. Do kobiet, które chcą zobaczyć, co to znaczy “miłość od siebie do siebie” i chcą ją budować. Do kobiet, które nie rozumieją, dlaczego mają za sobą wyłącznie nieudane relacje. Do kobiet, które pragną w końcu skoncentrować się na sobie. Do kobiet, które wszystko zaczynają od nowa. Do wrażliwych osób, które po prostu kochają metafory, psychologię, poezję i “Alicję w Krainie Czarów”. Do mężczyzn, którzy mają ochotę zajrzeć do naszego świata albo zrobić prezent swojej partnerce. Czy wyjście z labiryntu jest łatwe? I czy zawsze to, czego pragniemy jest dla nas faktycznie najlepsze? Wyjście z Labiryntu nie jest łatwe, bo nie jest łatwo spojrzeć prawdzie w oczy (śmiech). Alicja decyduje się spojrzeć sobie w oczy na najgłębszych poziomach podświadomości. Opisuje schematy, z których jest utkana, chodzi po wielkim polu minowym własnych przekonań. Ale wszystko polega właśnie na tym, że ona nie kroczy po tym polu z kosą i nie wycina swoich korzeni w pień, tylko z klasą rozbraja niedoskonałości, głaszcze je po głowie i tym samym wiele też musi wybaczyć. Daje sobie prawo czuć wszystko, co się tam wydarza, nie neguje tego i paradoksalnie rośnie w siłę. Czy zawsze to, czego pragniemy, jest dla nas najlepsze? Nie, z reguły jest zupełnie odwrotnie. Świetne pytanie, bo podsumowuje sedno książki. Po pierwsze często relacja, której pragniemy, boli nas najmocniej na świecie, bo wołamy i przyciągamy ją “od strony” tkwiących w nas schematów. W końcu każdy człowiek chce być kochany, a z jakiegoś powodu często trzymamy się ogromnego zranienia, więc najpierw musimy uzdrowić siebie i potem okazuje się, że… już nie chcemy tego związku. Po drugie zwykle życzymy sobie nie tyle spełnienia danego marzenia, ale mamy wyobrażenie o drodze, którą to spełnienie przyjdzie. Finalnie odbywa się to metodą, o jakiej nawet nie śnimy, że istnieje. Upieramy się więc często przy danym człowieku i danym sposobie realizacji celu, a gdy puścimy to wszystko, rzecz, na którą czekaliśmy stojąc w drzwiach, wpada do nas oknem (śmiech). Dlaczego wchodzimy do labiryntu? Dlaczego tak często gubimy się w swoim życiu? I co nas najczęściej, Twoim zdaniem, ogranicza w realizowaniu samego siebie, swoich marzeń i pragnień? Pisząc tę książkę, zrozumiałam, że ciągle wchodzimy w labirynty. Jeden się kończy, drugi zaczyna. I właśnie to jest najcenniejsze. Zauważyłam, że większość z nas, ja też, funkcjonuje od chwili do chwili, od zdarzenia do zdarzenia i to nazywamy szczęściem. No właśnie nie! To, co jest pomiędzy, stanowi prawdziwą tkankę życia. Ten Labirynt opisany w książce był dla Alicji zdecydowanie najtrudniejszy, teraz już pójdzie prościej (śmiech). Gubimy się w swoim życiu, bo z różnych powodów nie ufamy sobie, nie słuchamy własnych potrzeb. Ba! Nawet ich nie odkrywamy. A to z kolei wymaga odwagi. Robimy rzeczy wbrew sobie. Bo tak trzeba, bo tak zostaliśmy nauczeni, bo siebie stawiamy na ostatnim miejscu. Każdy byłby sfrustrowany. Ale, o ile dopuścimy do siebie jakikolwiek głos z wewnątrz, w końcu odzywa się bunt, a potem… przychodzą ogromne ilości gniewu. I dobrze! (śmiech). To moment, gdy zaczyna się walka o siebie. Ograniczamy się sami, ale mam tu na myśli bardzo często podświadomość i przewijające się w książce schematy oraz przekonania. Jak mamy być w szczęśliwym związku, skoro w podświadomości nosimy toksyczny wzór relacji? Powielamy coś, ale to nie jest nasza wina. Bardzo wiele osób jednak, zamiast działać, zostaje w roli ofiary. To pozycja poniekąd nobilitująca i wygodna, bo jesteśmy skrzywdzeni, współczuje się nam i… na tym się kończy. Książka pokazuje, że nie ma szczęścia i nieszczęścia w miłości. Sami kreujemy relacje, w pierwszej kolejności tę z samym sobą. Jak zbudować piękną i zdrową relację z samą sobą? Znasz jakąś skuteczną receptę? To bardzo ważne pytanie i Alicja przez całą drogę na nie odpowiada. Od czego powinnyśmy zacząć? Od dopuszczania do siebie własnych… emocji. W naszej kulturze złość jest słabością, płacz tym bardziej, a radość byłaby nawet super, ale szczęśliwym za bardzo też nie wolno być, bo ktoś pozazdrości i po co nam to? Własne emocje są dobre i piękne. To nasi pomocnicy, drogowskazy do zrozumienia siebie. Gniew może nam opowiedzieć o tym, że ktoś właśnie przekroczył nasze granice, a radość, że odkryłyśmy pasję i może czas za nią iść? Jeśli zaczniemy akceptować własne uczucia, to zaczniemy ich słuchać, a gdy zaczniemy ich słuchać, to zaczniemy poznawać siebie. To nie jest proste, ale warto. Gdy damy sobie prawo do przeżywania, to za chwilę zrozumiemy, że jesteśmy doskonale niedoskonałe i to jest w porządku. A jak już w swoich oczach staniemy się doskonale niedoskonałe, to będziemy potrafiły popełniać błędy. Rozpłaczemy się, pogłaszczemy po głowie i odpuścimy, a potem spróbujemy raz jeszcze. Gdy dajemy sobie prawo do bycia sobą, to w czasie kryzysu traktujemy siebie same jak ukochane dzieci – z czułością, natomiast w momencie, gdy trzeba podjąć męską decyzję – podejmujemy ją i mamy świadomość, że różnie to się może skończyć, bo takie jest życie. Ufamy sobie, więc i ryzykujemy. Relacja z samą sobą wiążę się z braniem odpowiedzialności za siebie, za własne uczucia, za przeszłość i za… tu i teraz. Jesteś szczęśliwa? Czujesz się kobietą spełnioną? Ta książka sprawia, że czuję się szczęśliwa. Jestem na początku drogi, która powoduje, że skaczę z radości. Wreszcie! Szczęśliwą jednak uczyni mnie zakończenie, którego jako pierwsza doświadcza Alicja, a które wykreowałam sobie w ostatnim rozdziale “Labiryntu…”. Czekam na materializację w mojej rzeczywistości i nie zdradzę, co to jest, tylko sprawdzę kto przeczytał książkę (śmiech). Na co dzień pracujesz z kobietami. Jak oceniasz współczesne Polki? Jakie jesteśmy w tej naszej codzienności? Ciężko mi jest generalizować, ale może powiem o tym, co jako pierwsze przychodzi mi na myśl. Kobiety w Polsce coraz mniej zadowalają się tym, co dostają i zaczynają sięgać po marzenia – nieważne, czy to się komuś podoba czy nie. Bardzo to cenię. Istnieje oczywiście grupa kobiet, które są nieszczęśliwe, ale nic z tym nie robią. Zawsze tak było i zawsze będzie. Ja w ostatnim czasie skupiam się i przebywam z kobietami, które nie tylko są przedsiębiorcze, rozwijają się, poprawiają jakość swojego życia, ale również wspierają się i inspirują. Doceniam mądrość Polek. Wśród kobiet mnóstwo jest zazdrości i podcinania sobie skrzydeł. Trzymam kciuki, żebyśmy umiały działać razem, bo to niezwykła moc. Jednocześnie w związku z Twoim pytaniem przychodzi mi do głowy stwierdzenie, które uważam za prawdziwe od lat: przyjaciół nie poznaje się w biedzie, ale zdecydowanie w szczęściu i sukcesach. Kocham świadome kobiety i uważam, że jest ich coraz więcej. O czym marzy Magdalena Walczak? Ale trudne pytanie (śmiech)! Marzę o tym, żeby moja książka dotarła do każdej kobiety na tym świecie, która jej potrzebuje. Marzę, by była konkretnym wsparciem i inspiracją, a jeśli trzeba – ratunkiem oraz nowym początkiem. Mamy również kilka chytrych pomysłów związanych z Alicją, ale o tym na razie cicho sza. I tak… marzę o tym, żeby ta dziewczyna zrewolucjonizowała moje życie – już to robi! (śmiech). Rozmawiała: Ilona Adamska *** Książkę można zamawiać w przedsprzedaży na stronie: About Latest Posts Szczęście w miłości. Joanna Godecka Wydawnictwo: Muza poradniki. 352 str. 5 godz. 52 min. Szczegóły. Kup książkę. Książka adresowana jest do tych, którzy uważają, że ich życie uczuciowe jest pasmem niepowodzeń, nie potrafią dokonywać dobrych wyborów, stworzyć satysfakcjonującego związku, budować dobrych, wspierających i Głód jego obecności zamiast ciszy i spokoju to sygnał, że powoduje nami lęk, nie miłość Jeszcze jako dziewczynka, podczas jednego z ponurych rodzinnych obiadów, zapytałam, czy mnie kochają. Zamiast ciepłych słów, usłyszałam drwiny Najważniejsze to uwolnić stary ból i lęk. Jeśli tego nie zrobisz, a zostałaś zraniona, wnosisz to zranienie do miłosnego związku, a potem do następnego i do następnego… Przyciągamy do siebie tych, o których sądzimy, że jesteśmy ich warci Beata Pawłowicz/ "Zwierciadło": Czytelnicy w warszawskim Empiku po pani autograf stali w ponad trzygodzinnej kolejce. Mieli po kilka książek, także dla przyjaciół i bliskich. Mówili, że daje pani nadzieję i skuteczną receptę. Tym razem na miłość mimo wielu zawodów. W "Kochaj" czytamy, że powodem naszych niepowodzeń jest to, że mamy zamknięte serca. A serce zamyka się, kiedy jesteśmy krzywdzeni, odrzucani przez tych, których kochamy. Ale jak poznać, że tak się właśnie z nami dzieje? Regina Brett: Uświadamiasz sobie, że twoje serce jest zamknięte, gdy dostrzegasz, że za twoje decyzje odpowiada strach. Że kieruje tobą lęk, który wynika z tego, że boisz się ponownego zranienia. Wtedy też odczuwasz rodzaj obsesyjnego, niszczącego cię uczuciowego głodu. Na przykład wciąż czekasz na jego telefon. Pozornie – jak każdy zakochany. Jest w tym czekaniu nadzieja, że kiedy on się odezwie, wydarzy się coś pięknego. Jest tęsknota zakochanej kobiety. Ale nie tylko. Kiedy odczuwasz neurotyczny głód jego obecności, nie możesz nic robić: skupić się na czymkolwiek, nawet na pracy czy na hobby. Jesteś zdenerwowana, nieprzyjemna dla wszystkich, którzy nie są nim. Tracisz apetyt i nie możesz spać, jeśli nie zadzwonił... Ale nawet gdy się odezwie, po chwili znów tylko czekasz na kolejny telefon. Dobrej miłości towarzyszy coś całkiem odmiennego. Nawet gdy tęsknisz, gdy czekasz, wypełnia cię poczucie wewnętrznej ciszy i spokoju. Jeśli ich nie odczuwasz, możesz podejrzewać, że twoje serce jest zamknięte. Głód jego obecności zamiast ciszy i spokoju jako sygnał, że powoduje nami lęk, nie miłość – pani doświadczyła tego stanu? Tak, ale też miałam świadomość, że moje serce jest zamknięte, bo czułam, jak wiele mam w nim bólu. Kiedy się zamknęło? Moja mama jest krytyczną i nieokazującą czułości kobietą. Ojciec bywał agresywny i nadużywał alkoholu. Mam dużą rodzinę, 11 rodzeństwa, które jednak nie okazywało sobie miłości. Nie czułam się w domu ani kochana, ani chciana. Pewnego dnia, jeszcze jako dziewczynka, podczas jednego z tych ponurych rodzinnych obiadów, zapytałam, czy mnie kochają. Choć czułam się przez nich odrzucona i samotna, miałam nadzieję, że powiedzą: "No pewnie!". Niestety, zamiast ciepłych słów, których potrzebowałam, usłyszałam drwiny. Wybiegłam więc z domu, uciekłam, tak bardzo cierpiałam, że chciałam umrzeć. Miałam nadzieję, że za mną wybiegną. Ale nikt nie wybiegł. Usiadłam więc na torach, strasznie płakałam i czekałam na pociąg… Na szczęście jeden z braci przyszedł po mnie, nim pociąg nadjechał. Jak otworzyć swoje serce? Najważniejsze to uwolnić ten stary ból, lęk, smutek. Jeśli tego nie zrobisz, a zostałaś zraniona, wnosisz to zranienie do miłosnego związku, a potem do następnego i do następnego… I wszystkie twoje miłości stają się do siebie podobne, są nieszczęśliwe. Dzieje się tak, bo ty jesteś nieszczęśliwa. Zakochujesz się w mężczyznach podobnych do bliskich, którzy cię skrzywdzili. Wybierasz tych, którzy są na przykład tak samo niedostępni emocjonalnie. Tworzą dystans i emanują chłodem jak twoja matka. I ja też z tego powodu cierpiałam, czekając na czułość i ciepło od mężczyzn, którzy nie umieli mi ich dać. Zachowujemy się w miłości w taki sposób, jakiego nauczyliśmy się w rodzinnym domu. Trzeba wrócić do korzeni procesu zamykania się serca. Jeśli nie wykonamy tej pracy, to przez całe życie będziemy powielać tę samą relację – tak jakbyś wciąż zakochiwała się w matce czy ojcu. Zamieszkamy same, zaczniemy się spotykać z różnymi mężczyznami, ale tak naprawdę będziemy chodzić na randki, mieszkać i próbować być szczęśliwe ze swoimi rodzicami. Jak uwolnić stary ból, lęk i smutek? Możesz to zrobić na różne sposoby: choćby udać się do kogoś, z kim możesz szczerze pogadać. Do przyjaciela. Albo do kogoś, kto jest dla ciebie doradcą. Albo do profesjonalisty, czyli psychoterapeuty. To zależy od tego, jak bardzo zranione masz serce. Potrzebujemy psychoterapeuty, kiedy w dzieciństwie doświadczyliśmy nadużycia, przekroczenia granic, zwłaszcza tych cielesnych. I choć się nam wydaje, że przecież sobie radzimy – mamy pracę, przyjaciół, tylko po prostu nie trafiłyśmy na odpowiedniego mężczyznę – to jednak tak nie jest. Nie wystarczy, że weźmiemy się w garść i wszystko będzie dobrze. Są rany wymagające profesjonalnego opatrunku. Co pani pomogło? Pisanie, bo dzięki swoim książkom odkrywam, że nie byłam kochana i że trudno mi otworzyć się na miłość. Ale dopiero praca u psychoterapeuty umożliwiła mi pokochanie samej siebie. Mogłam wtedy dokonać wyboru, którym nie kierował ani głód miłości, ani strach przed zranieniem. Wtedy też pojawił się w moim życiu inny niż dotąd mężczyzna, pełen ciepła i miłości. Wcześniej kochałam ludzi tak samo poranionych jak ja, dlatego nawzajem się kaleczyliśmy. To doświadczenie wielu, którzy zbierają się do budowania relacji, choć są emocjonalnie zamknięci, "uszkodzeni". W rezultacie rozstają się z kolejnymi partnerami, ale to niczego nie zmienia. Znajdują sobie bowiem do bycia razem następną tak samo poranioną osobę… Można ten ciąg złych miłości zamknąć? Tak, kiedy pokochamy siebie, staniemy się wewnętrznie bardziej pełnymi osobami, bo wtedy dochodzimy do wniosku, że zasługujemy na więcej i dlatego nie chcemy już być w kolejnej pokręconej relacji. Ktoś na mnie krzyczy? Ktoś się wydziera jak mój ojciec? Nie muszę z tym kimś być, zasługuję na szacunek. Nie chodzi o ocenianie tego, kto krzyczy. Chodzi o świadomość, co jest dla mnie dobre, a co nie jest. Czy nie powinniśmy sobie nawzajem więcej wybaczać, jeśli wiemy, jakie dźwigamy bagaże? Czy odwrotnie – więcej wymagać? Jak sobie nawzajem pomóc? Zasada jest taka, że najpierw to ja muszę się ogarnąć, zadbać o siebie, zanim będę w stanie komuś pomóc. Inaczej się wzajemnie wyczerpiemy i to aż do dna tej relacji. Tymczasem kobiety często skupiają się na partnerze, dzieciach, a nie na sobie. I cierpią, bo nic się nie zmienia. Trzeba zacząć od siebie. A gdy w tym czasie druga osoba nie wykonuje swojej pracy domowej, to nasza relacja zacznie zanikać. Bo ja rosnę, rozwijam się – w innym tempie niż on, który po prostu doświadcza życia. Kluczowym elementem jest zajęcie się sobą po to, by być lepszą osobą. Pokochać siebie i otoczyć miłością. Zadbać o siebie. Obojętne, czy jesteś w małżeństwie, czy się z kimś spotykasz, możesz powiedzieć: "To są rzeczy, którymi się zajmuję, nad którymi pracuję, żeby być lepszą. Jeśli chcesz robić to razem ze mną, to super". A jeśli on czy też ona nie chce się zmienić? Są ludzie, którzy nie chcą się zmienić. Mają prawo. Problem pojawia się, kiedy ich zmuszamy. Trudno się rozstać, ale jak zostaniemy razem, to żadne z nas nie będzie szczęśliwe. Bo on wciąż nie będzie nikomu ufać, tylko będzie odczuwać lęk i mieć wiele złości za to, co go spotkało… Te uczucia staną na przeszkodzie waszemu szczęściu. A jeśli wiele wycierpiał, to nawet gdybyś była najwspanialszą kobietą na świcie, może cię nie chcieć, bo nie kochając samego siebie, czuje, że na ciebie nie zasługuje. Często nie rozumiemy, dlaczego ktoś odrzuca wspaniałego człowieka i wiąże się z kimś np. skłonnym do przemocy! Przekonanie, że nie zasługuję na nic dobrego, stanowi jeden z głównych problemów. Przyciągamy do siebie tych, o których sądzimy, że jesteśmy ich warci. Niskie poczucie wartości sprawia, że są to ci, którzy nie są dla nas dobrzy. Z tego powodu trzeba najpierw pokochać siebie, żeby mieć radosne i udane życie miłosne. To trudna robota. Przejście przez swoje dzieciństwo przypomina wspinaczkę na wysoką górę. Ale kiedy już raz weszłaś, to tam jesteś, drogę masz za sobą. To wspaniałe uczucie. Nie wszyscy wierzą, że to w dzieciństwie znajdziemy odpowiedzi na nasze dorosłe problemy. Dlaczego powinniśmy się przyjrzeć temu, co działo się tak dawno, żeby dziś być szczęśliwymi? Wierzę w to, co powiedział mi kiedyś jeden z moich terapeutów: "W twojej relacji z mężem spotykają się wasi rodzice". Kiedy się kłóciliśmy, oni byli obok nas – w nas! To tak, jakby jego matka kłóciła się z moim ojcem. A że mama mojego męża miała w sobie dużo gniewu, podobnie mój ojciec – to jak dochodziło do spięcia między nami, nie były to zwykłe kłótnie. Jak ten jego i mój gniew wzmocnione gniewem naszych rodziców zetknęły się ze sobą, wybuchały prawdziwe awantury! Cztery osoby krzyczały!? Pół biedy, jeśli tylko jedno z nas utknie w gniewie swojego rodzica. Wtedy można było dać sobie radę. Ale jak oboje – to już ktoś musiał nam pomóc. Następował wówczas niebezpieczny regres – oboje wracaliśmy emocjonalnie do dzieciństwa, do tamtych uczuć, ale też do tamtego niedojrzałego stanu umysłu. Dzieci nie radzą sobie z uczuciami i są skupione na sobie, jakby były pępkiem świata. I my wtedy tacy byliśmy. Kiedy jedno z nas, czyli ja, swoją złość na rodziców przepracowało, zahamowaliśmy te konflikty. Mogliśmy je przegadać. Takie rozsądne działanie jest jednak niemożliwe, kiedy oboje jesteśmy w stanie regresu. Wtedy potrzeba pomocy specjalisty. Czy to wszystko można uświadomić sobie, przegadać, wyleczyć? Można mieć rozeznanie, z czego biorą się pewne zachowania. Na przykład mój mąż, gdy jest zmęczony, staje się krytyczny. Mój ojciec także był krytyczny i dlatego zachowanie męża było dla mnie trudne. Teraz wiem, że to sygnał zmęczenia, a nie tego, że coś się zmieniło w jego uczuciach do mnie. I jego krytyka już mnie nie rani. Warto nauczyć się oddzielać swoje dzieciństwo od tego, co teraz! Wtedy twoja relacja może się rozwijać. To narzędzie – oddzielanie teraźniejszości od przeszłości – możesz stosować w różnych aspektach życia. Bo jeśli twój ojciec był gwałtowny, a twój szef jest podobny, możesz czuć się w relacji z nim jak dziecko – cofać się do dzieciństwa i nie być w stanie funkcjonować normalnie, bo ktoś na ciebie krzyczy. Kiedy to zobaczysz, będziesz mogła zareagować jak dorosły – nie zamrzesz w bezruchu z lęku, nie popłaczesz się, ale powiesz: "Proszę na mnie nie krzyczeć!". Jakie przeżycia z przeszłości mogą zniszczyć miłość? Dopóki chcemy się rozwijać, to cokolwiek w relacji się pojawi, poradzimy sobie z tym. Emocje bolesne i trudne wyłaniają się z nas po to właśnie, byśmy je uleczyli. Ale jeśli nie robisz nic z tym, co czujesz, to twoja miłość nie będzie się rozwijać. Nikt nie chce być nieszczęśliwy. Czy więc można nauczyć się panować nad naszymi ranami, lękami i smutkami? Jeżeli ktoś ma np. kłopot z gniewem, może ten gniew uleczyć albo nauczyć się nim tak zarządzać, by nikogo nie skrzywdzić. Trzeba wtedy wiedzieć, gdzie są zapalniki . Są też dni, kiedy czujemy się kruche, podatne na zranienia. Ja idę wtedy do lustra i staram się sama siebie wesprzeć. Mówię: "Dasz radę, Regina, nie masz dziesięciu lat, to nie twój ojciec, jesteś silna". Bo nawet dziś często czuję się jak dziecko. Zwłaszcza gdy ktoś się na mnie wydziera. Mówię: "Jesteś w porządku, masz 60 lat i przeszłaś przez raka. Jesteś w stanie ogarnąć to, że ktoś jest na ciebie zły". Jak poznać, że mam emocjonalnie 10 lat? Możesz zgadywać, że tak jest, kiedy twoja reakcja jest albo zbyt silna, albo zbyt słaba. Na przykład kiedy w sklepie chcę zwrócić bluzkę, a ekspedientka nie chce jej przyjąć, czuję się jak mała myszka. Ta sytuacja cofa mnie do dzieciństwa, do tamtego poczucia bezradności. I wtedy włącza mi się czerwona lampka, myślę sobie: "Regina! To nie jest rok 1967, ale 2018!". Działa! To jedno z wielu narzędzi, o których piszę w książkach, a które na co dzień pomagają nam zarządzać bliznami, ranami z dzieciństwa i kochać szczęśliwie. Regina Brett - amerykańska dziennikarka, religioznawczyni i pisarka dwukrotnie nominowana do Nagrody Pulitzera. Jej poradniki, przetłumaczone na ponad 20 języków, stały się bestsellerami nie tylko w pochodzi z lutowego wydania miesięcznika "Zwierciadło"dlaczego nie mam szczęścia w miłości
